Waarom iets nieuws?

 

Als het eerste verbond volmaakt was geweest, had er geen tweede verbond gesloten hoeven worden.
Hebreeën 8 : 7

Waarom iets nieuws? (1)

Ja, wat is dat eigenlijk raar. Was dat oude verbond dan verkeerd? Had God dan op Sinaï een verbond gesloten dat onvolmaakt was? Is de wet van God dan verkeerd? Wat was er fout aan?

Nu loop je het risico dat je het Oude Testament dicht laat omdat het afgeschaft zou zijn en je dus niets heeft te vertellen. Moet ik het Oude Testament nog lezen dan? Het spreekt in raadsels, ja in sluiers over Christus. Waarom die sluiers nog lezen terwijl het Nieuwe Testament zo helder over Christus spreekt?! Is dat zo?

Als je zo doorredeneert dan zouden alle mensen uit het Oude Testament niet echt gelovig zijn geweest omdat ze Christus niet zo helder zagen. Niets is minder waar! Neem Abraham! Of Jacob!

Allereerst haal je dan ‘verbond’ en ‘testament’ door elkaar. Je zet het oude tegenover het nieuwe en duidt het ene als fout en het andere als goed. Als Jezus een nieuw verbond sluit, sluit Hij niet het Oude Testament (doet het dicht), maar vervult het. De interpretatie van het oude is scheefgegroeid door ons mensen! Die offers waren een beeld, schaduw, van wat Christus ging doen.

Als je dat heenwijzende aspect loslaat ga je opeens naar de wet kijken als een los object. Dan ga je redeneren over wat er wel en wat er niet onder valt. Hoever het gebod reikt en wat er buiten valt. En voor je het weet zoek je de mazen in de wet.

Omdat dát gedrag ontstond, moest er iets gaan gebeuren. Daarom is Jezus continue in gesprek met de overpriesters en schriftgeleerden over hoe zíj de wet uitlegden en hoe Zijn Vader het had bedoeld.
Als zondag de wet wordt voorgelezen, luister je dan naar de woorden en de letters? Of naar wat God bedoelde te zeggen? Fungeert de wet als een maatlatje langs je leven of wordt je innerlijk verrukt als je dán op Jezus ziet Die alles perfect heeft nageleefd?

En wát leefde Jezus na? Die woorden? Die wet? Of datgene wat Zijn Vader bedoelde te zeggen? Waarom is er zoveel discussie over de geboden? De een houdt het nog nauwer dan de ander. God reguleerde het leven op aarde zodat het geen hel op aarde zou zijn. Maar wij maken van de wet een ladder om tot het hogere op te klimmen en om … gezien te worden.

Oude wijn en nieuw zakken… een slechte combi! Omdat het eerste niet volmaakt was (de wet was het doel niet, dus ook het volmaakte niet!) moest er wel iets nieuws komen (de volmaking door Jezus). Simpel omdat Hij dat aan Zijn Vader had beloofd. Offers voldoen niet aan Uw eis, daarom zal Ik komen (Ps 40)! Wie met de wet wil zalig worden is al aan het betalen voordat hij geld heeft. Dat wordt je ondergang!
 

Waarom iets nieuws? (2)

Wij mensen proberen God in ons kleine verstandje te persen, als we gaan redeneren over dat nieuwe dat God moest maken, omdat dat eenzijdig (!) verbond van Hem toch niet volmaakt bleek. Maar doe dat dan wel met enige voorzichtigheid… want misschien bekijk je het te menselijk.

Ik ga je eerst laten zien wat de Kanttekeningen uitleggen bij wat de StatenVertaling noemt “indien dat eerste verbond onberispelijk was geweest…” Hoe zit het met dat onberispelijke van het oude verbond? ‘Onberispelijk’: “Dat is, waar niets aan ontbrak, of: waar niets meer te wensen overbleef. Want iets dat volmaakt is, hoeft niet te worden vervangen door iets dergelijks. Want de wet van Mozes, waarvan de ceremoniën hier als een aanhangsel worden aangemerkt, was in zichzelve wel volmaakt, als iemand die maar volmaakt had onderhouden. Vanwege de onmacht van de zondige natuur van de mensen – en die kon de wet helaas niet wegnemen (!) – kon de wet zelf niemand zaligmaken (Rom. 8:3. Gal. 3:21). Daarom heeft God dit nieuwe verbond door Christus met de mens willen sluiten, in plaats van het eerste verbond, opdat het gebrek van het eerste (dat wat er aan onze kant ontbrak: dat wij zalig zouden kunnen worden) hierdoor zou worden ‘gebeterd’ (merkwaardige term… dat klinkt als een reparatie). De ceremoniën van het eerste verbond zijn schaduwen of voorbeelden van het tweede verbond (Kol. 2:17); daar gaat het in het volgende hoofdstuk verder over. De oude vaders (voorvaders) ontvingen in die ceremoniën ook de beloften wel (Gal. 3:17, enz.), maar de volheid (of de realisatie) ervan is door Christus geopenbaard aan ons, zoals Paulus in het vervolg uit Jer. 31 gaat aantonen.”

Vergelijk het met de eeuwige heerlijkheid die ons is beloofd als we geloven in de Heere Jezus Christus. Nu is alles nog onvolmaakt, omdat het volmaakte dat ons is beloofd nog geen realiteit is. Maar dán, als we de hemelse heerlijkheid binnengaan, is alles een en al realiteit. Dan zullen we ons geluk niet op kunnen. Pas dan zullen we zien hoe beperkt dat huidige leven van ons is geweest. Dat weet je pas echt, als het nieuwe realiteit is geworden.

Is daarom het leven wat we nu leven waardeloos? Moeten we dit leven dan maar niet serieus nemen en zo snel mogelijk uit gaan? Nee. De heerlijkheid in Christus, die we nu in dit leven stukje bij beetje leren zien verschaft ons al zo’n vreugde.

De nieuwe mens die met Christus is gezeten in de troon van Zijn Vader is toch ook realiteit? Wel, zo keken de voorvaderen in het Oude Testament naar wat wij nu beter zien. Echter even onvolmaakt dan wij nu, al zien wij meer en helderder… want het is nog geen volmaakte realiteit wat wij zijn zullen!