Johannes 11 : 35
In de dagtekst van gisteren ging het ook over wenen. We zagen het verschil tussen het wenen van Maria en dat van de quasi-troosters. Wat toen opviel was Jezus' verbolgenheid. Ik beperkte me toen tot Zijn verbolgenheid jegens de mensen die meer nieuwsgierig en observerend waren, dan werkelijk vertroostend.
Echter, er was nóg een reden, waarom de Heere Jezus – Die voluit God, maar ook voluit mens was – vertoornd was. Zijn verbolgenheid gold namelijk vooral de oorzaak van de dood: de zonde. De dood is het gevolg van en de vergelding of het loon op de zonde. Diezelfde dood zou enige tijd later Zíjn leven ook afbreken (voor drie dagen). Met diezelfde oorzaak: de zonde. Niet Zijn Eigen zonden, maar die van de wereld. Hier, bij Lazarus – vooral bij zijn graf – kijkt Christus de dood in de ogen. In Gethsémané komt daar ook nog eens de angst voor de Godverlatenheid bij.
De zonde is tastbaar, hier in Bethanië. Staande bij het graf en Zijn gedachten bepalend bij Zijn vriend Lazarus die daar ligt, brengen Jezus ogen heilige tranen voort. Met geen pen te beschrijven, vind je niet?
God huilt. Hij, Die oppermachtig is en hemel en aarde uit het niets heeft geschapen, huilt. Zijn ogen zagen bij de schepping dat alles zeer goed was. Hij formeerde de mens uit het stof als kroonjuweel op de schepping, Zijn beeld dragend. Hier in het graf is de dood bezig het tegenovergestelde te doen: de dood deformeert de mens tot stof als afschrikwekkend beeld: "Heden ik, morgen gij". Memento Mori: gedenk te sterven!
Dit is zó tegengesteld aan het doel dat God met de mens had. Als jij iets moois hebt gemaakt of iets kostbaars hebt gekocht, dan ben je daar zuinig op. Als iemand dat mooie bekladdert of verscheurt, of dat kostbare uit zijn handen laat vallen of kapot gooit, dan springen de tranen in je ogen: wát zonde! Precies… dát gebeurt er daar bij het graf van Lazarus. God had hem zo mooi gemaakt; zo'n hoge roeping aan hem gegeven; Jezus had hem lief! En moet je nu eens zien: dood… kapot… in doeken gewonden… stinkend…
Zie je wat de satan met je voorheeft? Zie je wat de zonde doet? Merk je aan Jezus, hoe erg dat is? Als Hij, je Maker, het zo erg vindt, zou jij dan ooit de dood als normaal beschouwen; behorend bij het leven?
Jezus weent. Het is niet de eerste keer dat Hij een dode voor Zich heeft. Denk aan het dochtertje van Jaïrus of de jongeling uit Naïn. En ook is het waarschijnlijk dat Hij al jaren geleden Zijn aardse vader aan de dood heeft moeten afstaan.
Toch zien we hier voor het eerst Zijn tranen. Dat wil niet zeggen dat het Hem onbewogen liet, toen dat dochtertje van Jaïrus daar lijkbleek en roerloos op haar bed lag. En ook de tranen van die weduwe uit Naïn lieten Hem niet onberoerd. Maar hier in Bethanië komen wel heel veel dingen samen, die Hem beroeren: de dood van een vriend; de weerstand van de omstanders; de haat van de overpriesters; en daarmee Zijn eigen dood, die aanstaande is.
En dat alles vormt zo'n schril contrast met de liefde die God eeuwig bewoog. Immers, God bewees ons Zijn liefde doordat Christus voor ons gestorven is toen wij nog zondaars waren (Rom. 5 : 8). Juist tegenover de dood door de zonde, gaat de Heere Jezus iets anders plaatsen, dankzij Zijn offer: genade! "Opdat, gelijk de zonde geheerst heeft tot den dood, alzo ook de genade zou heersen door rechtvaardigheid tot het eeuwige leven, door Jezus Christus onzen Heere" (Rom. 5 : 21). Dat verlossingswerk is nu juist bedacht en gemaakt voor mensen… mensen die hier zo vijandig staan tegenover Christus!
Krijg jij ook een gevoel van schaamte, als je zo naar Jezus staat te kijken? Hij laat Zijn tranen zien, die veroorzaakt worden door de onwil van zondaren om Zijn roeping en werk te erkennen! Zulk zwaar lijden wilde Hij doormaken, terwijl wij Hem hooghartig bekritiseerden en wogen op onze weegschalen! Zou jij ook niet meer tijd willen besteden aan het overdenken van Christus dood? Daarvoor hoef je niet te wachten tot de lijdenstijd of Goede Vrijdag. Dat kan elke dag, ook midden in de vakantie. Maar vergeet dan niet om ook over ZIjn leven te mediteren. Vooral Zijn opstandingsleven! "Want indien wij, vijanden zijnde, met God verzoend zijn door den dood Zijns Zoons, veel meer zullen wij, verzoend zijnde, behouden worden door Zijn leven" (Rom. 5 : 10).
Als de engelen in de hemel zo verheugd zijn over één zondaar die zich bekeert, moet ons dat tot nadenken stemmen. God verzoent zondaars, mensen, met Zichzelf. De engelen in de hemel zondigen niet. Hun aanbidding is puur. Maar wat zonde is, weten zij niet uit eigen ervaring. Daarom kennen zij de diepte van Christus' verzoeningswerk niet, zoals wij dat zouden moeten kennen! Wel, als zíj al zo vol aanbidding zijn over Gods werk, dan moeten wij dat toch zéker zijn, niet?
Als Jezus zo weent over de dood van Lazarus en de weerstand onder de zondaars om Hem heen, moet ons dat eveneens tot nadenken stemmen. Die pijn achter Jezus' tranen heeft te maken met de gekrenkte eer van Zijn Vader, de puinhoop die de mens van Gods schepping heeft gemaakt en de rampzaligheid die zulke verstokte zondaars met droge ogen tegemoet snellen! Als je daarover nadenkt, kun jij je ogen dan droog houden? Als Gods eer en Zijn Evangelie worden gekrenkt – buiten de kerk, maar zeker ook binnen de kerk – dan moeten de tranen van verontwaardiging je toch in de ogen springen? Als Gods welmenend aanbod van genade kil en quasi-godsdienstig wordt afgeslagen, lopen de tranen je dan niet over de wangen?
In de grondtekst staat er voor 'wenen' een woord dat 'tranen maken' betekent. Dat kon Jezus oprecht. Wij kunnen geen tranen 'maken'. Ik pleit daarom ook niet voor een expressief emo-christendom. Waar ik hier op doel is de uiting van een doorleefd geloof! En die is merkbaar aan de buitenkant. Of zeg ik nu iets vreemds?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten