De zegginskracht van Jezus’ tafelgesprek

“Deze dingen heb Ik tot u gesproken, bij u blijvende.”
Johannes 14 : 25

Het laatste Avondmaal, geschilderd tussen 1495–1498 door Leonardo da Vinci (4,6 m x 8,8 m);
locatie: Santa Maria delle Grazie

Godsdienstigheid is een abstract, afstandelijk en vooral beschouwelijk theoretisch gebeuren. Logisch dat je daarin vervalt in wettische regeltjes en dogmatisch leeg gepraat. Maar geloof is een levende en levendige zaak van persoonlijke verbondenheid met de Heere Jezus. Een relatie waarin Hij met je communiceert, tot je spreekt, zoals het in de tekst staat.

Jezus spreekt ‘tot u’, dat betekent in de tekst ‘tot Zijn jongeren’. Let erop dat er al een scheiding aan vooraf is gegaan: Judas de Kwade heeft de zaal al verlaten. Hij moet de intimiteit van dit moment missen, wat ertoe leidt dat hij zich in pure waanzin te pletter gooit in een gitzwart ravijn.
Maar hoe zit het met die jongeren die nog wel aan tafel zitten? Is voor hen die intimiteit van Jezus’ tafelgesprek iets waar ze intens van opleven? Als er iemand was die wist wat hij ging doen, dan was het wel Judas (al was zijn vastbesloten plan iets dat hij zelf niet eens doorzag!)… maar de andere elf stonden eveneens voor een groot ‘ravijn’, als Judas even later… Met dit verschil dat zij geen sprong durfden maken, omdat iets hen naar hun Meester toe trok. Maar niettemin was het ravijn van onzekerheid donker voor hen en niet te overzien.

Jezus’ stem moet doorkliefd zijn geweest van emotie over Zijn naderend lijden en sterven. En mensen als Judas de Goede hebben dat wel aangevoeld, maar niet kunnen duiden. Zij voelden zich dan ook wel aangesproken door Jezus, als Hij zegt “Deze dingen heb Ik aan júllie verteld…”, alleen konden ze die dingen nog niet plaatsen.
Zo concreet sprak Jezus over de toekomende, aanstaande, dingen. Die dingen pasten niet in hun denken; het beeld dat zij van Jezus en Zijn Koninkrijk hadden was zo totaal anders. Maar de afgelopen tijd is daar stukje bij beetje erosie ingekomen; dat beeld is barsten gaan vertonen en brokkelde langzaam maar zeker af.
Al die tijd heeft Jezus al tegen hen gesproken, al drie jaar lang, maar ze komen er langzamerhand achter dat Jezus al die tijd iets ánders heeft gezegd, dan zij zich hadden ingebeeld. Op zo’n moment kun je blokkeren. Je bent het verband van de dingen kwijt, terwijl Jezus toch doorpraat. Hoe heerlijk moeten de woorden in de komende verzen voor hen zijn geweest. Maar zover is het nog niet.

Er waren ook mooie en goede momenten geweest, waarop Jezus evenzeer tegen hen had gesproken. Toen Hij de gelijkenissen uitlegde; toen Hij ruimte liet voor vragen; toen Zijn stappen in het verhaal kleiner waren en zij Hem beter konden volgen. Hoe heerlijk was die intimiteit! Zo zou het hier aan tafel ook moeten zijn.
Ken je dat? Dat Jezus heel specifiek tot jou spreekt bij het Avondmaal? Hoe heerlijk is dat! Misschien was het de vorige keer wel, of de keer daarvoor… En nu… nu verwacht je dat het weer net zo intiem, zo direct en intens, zal zijn.
Misschien is het goed niet een té concreet plaatje in je hoofd te maken van hoe het zou moeten gaan. De kans is groot dat het tegenvalt en de satan je probeert wijs te maken dat Jezus niets tegen jou heeft gezegd. Wees ervan overtuigd dat Jezus er ís!
Soms spreekt Hij direct en concreet, maar soms ook laat Hij je iets zíen of vóelen, dat je aan het dénken zet. Input voor de Heilige Geest, om er later mee aan het werk te kunnen gaan. Verwacht niettemin veel van de Heere Jezus aan Zijn Tafel. Want merkbaar of niet, Hij communiceert met je. Hij heeft grotelijks (enorm) begeerd dit Avondmaal met je te vieren. Tóen 'eer Ik ga lijden’, nu ‘nadat Ik geleden heb’. Je kunt er niet genoeg bij stilstaan, Zijn lijden. Wat een impact heeft dát gehad! Hoe heeft Hij juist daarin gesproken… tot Zijn Vader én tot jou en mij!