De life-style van het tarwegraan

"Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Indien het tarwegraan in de aarde niet valt, en sterft, zo blijft hetzelve alleen; maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort."

Johannes 12 : 24

Daar staan ze, de Grieken. Ze hadden gevraagd om Jezus te zien, te begroeten. Natuurlijk met de bedoeling Hem ook te spreken. Ze hadden ongetwijfeld een beeld van Hem. Ik weet niet hoe open ze stonden voor een wijziging van dat beeld. Maar wát Jezus hen direct, met de deur in huis vallend, vertelt, moet onaangenaam op hen zijn overgekomen.

Professor K. Schilder ging indertijd wel een heel vrije kant op met het verhaal van de Grieken die Jezus wilden zien. Maar hij roerde wel een puntje aan, dat het overdenken waard is: wat was de impact bij de Grieken van het voorbeeld dat Jezus gaf: dat stervende, rottende, tarwegraan?

"Nu, ook deze Grieken hadden belangstelling voor onze Meester. Zij waren gekomen naar Jeruzalem. […] Die Grieken waren wel niet recht, maar toch wel terecht geïnteresseerd voor het fenomeen der joodse religie. En ook voor de als een magneet op de massa werkende profeet - of filosoof? of politicus? of socioloog? - uit Nazareth. Ze wilden Hem eens interviewen. De Griek zoekt immers ‘wijsheid’? Het typisch-griekse ideaal is: de schóne mens. De ongebrokene. Liever een bloeiende lotus in een sierpot, dan een verrotte tarwekorrel onder de grond..."

(bron: K. Schilder, Licht in den rook (derde druk). W.D. Meinema, Delft 1951)

Wat is er zo bijzonder aan een graankorrel? Een broeder met wie ik regelmatig op huisbezoek ging, die boer was, legde het op huisbezoek ooit eens uit. Hij wees op het wonder dat ergens in die korrel iets zit, dat met geen pen te beschrijven is. Als alles verrot in de grond, is daar de kiem, waaruit het leven spruit en een tarweplant groeit. Wat geweldig mooi kon hij dat beschrijven! Hij had er dit plaatje bij kunnen gebruiken:

Dat verterende graankorreltje; is dát nu stof voor een evangeliserende preek? Is het stervende, verterende graankorreltje in de aarde nu hét beeld, dat buitenstaanders jaloers moet maken op het geloof in Christus? Nou, het is vooral een les. Een les over het nút en het doel van Christus komst hier op aarde. En een les over hoe Zijn kinderen in dit leven staan.

Ik vond een mooie uitleg op de website www.uithetoverjordaanse.nl en geef die graag door.

"Hij spreekt nu over de wet van het tarwegraan. Indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft zo blijft hetzelve alleen. Maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort. Er zijn wat Grieken die begeren Jezus te zien, er zijn discipelen die deze vraag overbrengen, er is een  schare die om Hem staat, maar verstaan ze ook dat het noodzakelijk is dat Jezus eerst sterft, anders zal er niemand, maar dan ook niemand zalig worden. Dan blijft Jezus alleen.
 
Het is prachtig om een graankorrel te bewaren, in een lucifersdoosje of ergens op zolder, maar deze graankorrel blijft alleen. Een boer kan een zak tarwe bewaren, maar er gebeurt verder niets mee. Hij kan met zijn gezin de zak leeg eten en dan is het voorbij. Maar als hij de akker opgaat en de graankorrels uitstrooit, kan hij een volle oogst binnen halen. Wanneer de  graankorrel in de aarde terechtkomt, gebeurt er wat mee. De graankorrel neemt vocht op en verrot en verteert in de aarde. Gaat tot ontbinding over en sterft. Maar door dit proces gaat de korrel ontkiemen en groeit op en brengt vrucht voort, veel vrucht. Veel meer dan de ene korrel die gezaaid is en in de aarde stierf. De wet van het tarwegraan.
Wanneer Christus op aarde blijft en niet sterft en door de dood heengaat, blijft Hij alleen, zonder onderdanen, zonder bruid en zal niemand ooit met God verzoend kunnen worden. Dit voorbeeld past prachtig bij het paasfeest, een oogstfeest immers.
 
Verstaan wij de ernst van ons leven? We liggen door onze zonden midden in de dood, dat is van God vervreemd en we torsen een hemelhoge schuld. Wie kan de prijs der ziele dat rantsoen gaan voldoen? Niemand. Zo is ons leven verloren. Christus gaat de dood in, Hem wordt de zondeschuld toegerekend en Hij gaat voldoen aan Gods recht en zal dragen de volle goddelijke toorn. Hij gaat de dood in, ten volle en gaat onder in de wateren van de volle dood. Hij sterft plaatsbekledend. Door die weg heen zal Hij als overwinnaar en levensvorst opstaan en vrucht dragen.
Die zijn leven liefheeft zal hetzelve verliezen en die zijn leven haat in deze wereld zal hetzelve bewaren tot het eeuwig leven. Als Hij niet die weg gaat en Hij klampt zich vast aan het leven, verliest Zijn leven zijn unieke betekenis, waarvoor Hij gekomen is. Hij moet zijn leven op aarde haten, dat is wegschuiven, prijsgeven. Zo zal Hij het leven bewaren. Zijn leven en sterven draagt dan een rijke vrucht. Door Zijn sterven heen openbaart Hij het eeuwige leven."

Het klonk nogal eens, na Jezus' preek: "Deze rede is hard; wie kan ze verstaan?" Mensen knapten soms af op wat Jezus zei. En jij? Wat doet de les van het tarwegraan met jou? Is christen-zijn 'een mooie manier van zijn' voor je? Een manier om 'happy te leven"? Moet jij er iets aan hebben… of leef je, zodat God iets aan jouw leven heeft? Dat is een totaal andere insteek. Welke van de twee is jouw life-style?