"… daarna zeide Hij tot hen: Lazarus, onze vriend, slaapt; maar Ik ga heen, om hem uit den slaap op te wekken. Zijn discipelen dan zeiden: Heere, indien hij slaapt, zo zal hij gezond worden. Doch Jezus had gesproken van zijn dood; maar zij meenden, dat Hij sprak van de rust des slaaps."
Johannes 11:1-13
Kijk, wij staan ver achter deze geschiedenis en kennen de diepere betekenis van Jezus' woorden. Maar probeer nu eens te luisteren, zoals de discipelen dat deden. Ze stonden niet bij Lazarus' bed of zelfs maar in zijn huis. Ze hoorden niet de omstanders praten. Ze konden de gebeurtenis niet verifiëren bij Martha of Maria. En… ze waren nog onthutst over het feit dat Jezus het gevaar weer wilde opzoeken.
Wat doe je dan, als iemand zegt dat een zieke slaapt? Je gelooft hem op zijn woord. Zeker als deze iemand de Heere Jezus Zelf is. Zeker als Hij daar ook nog aan toevoegt: "Ik ga hem uit zijn slaap wakkermaken". Is het vreemd dat de discipelen haast gerust en tevreden zeggen: "Nou, als hij slaapt is dat alleen maar goed. Laat hem nog maar even lekker slapen. Daar geneest hij van."
Ze hadden niet door dat Jezus sprak over de dood. Ze dachten dat het ging over de rust van de slaap. Die opmerking over de helende werking van de slaap was geen goedkope spreuk of zo. Lazarus was voor hen geen gewoon iemand. Terecht noemt Jezus hem 'Lazarus ónze vriend'. Hij was ook voor de discipelen een vriend en metgezel geworden. Verbonden in het volgen van Jezus. De mededeling dat hij ziek was, zal ook hen hebben getroffen.
Toch zie je in deze geschiedenis dat hun eigen zorg en nood vóór die van Lazarus schuift. Ze vergeten hem zelfs een ogenblik. Met de opmerking dat Jezus naar Lazarus wil gaan om hem uit de slaap op te wekken, brengt Hij hen weer terug bij de reden van Zijn vertrek. Terug bij het zorg- en pijnpunt: Lazarus is ziek!
Ik weet niet of je zoiets egoïsme moet noemen, maar toch merk ik wel dat ik vaak mijn eigen zorgen het scherpste voel. Hoe groot is het gevaar dat ik dan ook alleen maar aan mijn eigen kruis of zorg denk; daarop gericht ben en anderen vergeet. Het maakt me vaak beschaamd. Jou ook?
Ten slotte nog dit. Jezus spreekt over de slaap, waarmee Hij de dood bedoelde. Zijn hoorders, in dit geval Zijn trouwste volgelingen, hoorden Hem dat zeggen, maar het drong niet tot hen door wat Jezus eigenlijk bedoelde. Dat gebeurde ook zo vaak, wanneer Jezus over Zijn Eigen dood sprak. Dan begrepen ze ook de essentie van Zijn woorden niet. Ná Zijn dood vielen voortdurend de stukjes op hun plaats. Al meerdere malen hadden ze Jezus apart genomen en gevraagd wat Hij met Zijn woorden bedoelde. Ze voelden meer dan eens aan dat Hij in gelijkenissen sprak. Ze vroegen naar uitleg. Maar hier… valt het kwartje niet.
Hoe vaak verzuchten predikanten niet, dat ze wel het Woord van God preken, maar dat de hoorders niet werkelijk horen. De hoorders horen vaak – te vaak? – bekende klanken, zonder op te veren of op te schrikken door de essentie van de woorden. Je hoort de preek, je volgt misschien zelfs met spanning de climax in de preek. Je zit op het puntje van je stoel; zo ver kan het gaan. En toch… tóch blijf je steken in de vorm van de preek. Vind je ook niet dat het verder moet komen? Of… komt het verder? "Ja, zalig zijn degenen, die het Woord Gods horen, en hetzelve bewaren!" (Lukas 11:28) Bewaren: van alle kanten bekijken om het te doorgronden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten