Kom, wacht met ons en hoop als wij

"Israël hope op den HEERE; want bij den HEERE is goedertierenheid,
en bij Hem is veel verlossing."

Psalm 130 : 7

Onze tijd is vergeven van zelfreflectie, evaluatie, focussing, ambitie en enquetering. Maar er is nog nooit zo'n egoïstische tijd van zelfadoratie geweest als deze. We willen wel graag feedback, maar filteren die dan zo uit dat we alleen oog en oor blijven hebben voor de positieve reflecties. "Er waren enorm veel positieve reacties', is vaak een argument om een proces door te zetten, voorbijgaand aan kritische noten en tegenwerpingen, zo niet tegenkantingen. De mens is zichzelf tot norm, zelfs voor zijn eigen werkelijkheid. Dat dit fout moet gaan, zien we elke dag weer. Managers stappen op (met een forse gouden handdruk in hun achterzak) en ministers ruimen het veld. Kartrekkers van uitzichtloze, ambitieuze projecten en eigen prestigeprojectjes haken plots af en laten een waar slagveld aan chaos achter. Hoe verhoudt zich de zelfreflectie van de voorbereidingsweek daartoe?

But seriously

Zelfonderzoek in een week van voorbereiding is uiterst serieus. Je kunt natuurlijk jezelf voor de gek houden, maar als je Gods Eigen Woord als spiegel gebruikt krijg je weinig aandrang tot zelfverheerlijking. Onze tijd (en misschien wel gewoon de tijd na Genesis 3) begint aan het verkeerde eind. Lamech zou het goed doen in de huidige Top40. Ik hier… ik daar… ik en mijn ego. Opmerkelijk dat de Bijbel dit noemt, maar zwijgt over de reactie van een van Enos' kinderen.

Een zanger heeft een sterk gereedschap in handen. Hij heeft de kans om dingen aan de kaak te stellen. De meeste commerciële zangers van vandaag zingen enkel dat wat producers hen voorschrijven; en dat zijn toch vooral de teksten die goed in het gehoor liggen en zich in geld laten vertalen. Want laten we eerlijk zijn, alles moet slechts geld opbrengen en roem is een korte rookpluim! En met schrijvers is dat niet erg veel anders; ook christelijke schrijvers moeten voor hun uitgevers zo schrijven dat het vet geld oplevert! Wie de mogelijkheid heeft om te schrijven of te zingen, is geroepen om dat te besteden tot Gods eer. Iets wezenlijks aan de kaak te stellen, ogen te open en harten in beweging te brengen. Mensen aan het denken te zetten; misschien wel met als resultaat dat mensen zich 180° omdraaien (zich bekeren).

But seriously – geen populaire leadzanger maar de dichter van Psalm 130: "O Israël, hoop op den Heere." Zoals ik, op den Heere wachtend, hulp en verlossing heb verkregen, laat Israël dat ook zo doen! Israël, dat is volgens de Kanttekeningen de kerk Gods en alle godzaligen in het bijzonder. Ik houd niet zo van die vervangingstheologie; of het moet zijn dat ze bedoelen dat we het nu breder mogen trekken: niet alleen meer het volk Israël, maar Gods kinderen 'all over the world'. Deze zanger heeft echt iets te vertellen. En hij wekt zijn volksgenoten op om te doen zoals hij. In zeker zin is hij een trendsetter; zij het een trend die alle eeuwen overstijgt! 'Op de HEERE hopen' is een serieuze zaak, een zekere zaak, maar schrijf daar vandaag maar eens een songtekst over. Ik durf te wedden dat het je geen stuiver oplevert, of je moet het zover inpakken in beats, dat de boodschap niet te zeer zal opvallen. Ben jij ook zo'n popzanger, die inspeelt op de wens van het volk? Of ben jij een zanger in Gods koor die durft te roepen: But seriously! Maar even serieus nu! Want er staat wat te gebeuren en de tijd is nog maar kort! We worden aan de Avondmaalstafel geroepen om weer weg te gaan en zulke zangers te zijn in deze wereld!

Real life

We leven temidden van een krom en verdraaid geslacht. Je zou het weer zo'n clichée kunnen noemen, hoewel de woorden waar zijn. Kijkend om mij heen, leven bosjes mensen voor de buitenkant. Ze moeten vanwege de blikken van anderen, dure auto's rijden, luxe huizen bewonen en zich – desnoods diep in de schulden stekend – als rijk en decadent profileren. Second life was eertijds een virtuele werkelijkheid op internet. Ik vrees dat velen die tot hun dagelijkse werkelijkheid hebben gemaakt. Met inzet voor het bedrijf en je baas werken is uit; langer dan tien jaar ergens werken is dodelijk voor je CV. Een liefdesrelatie hebben die langer dan tien jaar duurt is haast buitensporig. Dan ben je toch aan verandering toe? Onze kinderen groeien op in zo'n fake wereld; laten ze toch in Gods Naam van huis uit iets anders meekrijgen!
Zij en wij moeten het doen met een 'real life' dat nog uitstaat, nog moet komen, maar niet zichtbaar is. Onze ambitie ligt geestelijk heel ergens anders dan het waarneembare. Ons burgerschap is in de hemel. That's real life! Dan zal ook pas het echte leven beginnen. En tot die tijd?

• Doen we ons werk
• Voeden we onze en/of andere kinderen op
• Bidden we om vergeving van zonden
• Wandelen we met God
• Lezen we Zijn Woord met smaak
• Zingen we van Zijn rechtvaardigheid en goedertierenheid
• Sporen we anderen aan met ons te gaan
• Roepen we anderen op te doen als wij
• Want… want bij den HEERE is goedertierenheid, en bij Hem is veel verlossing.

Sure perspective

Niet alles zal in het leven meevallen. Niet alles gaat ons voor de wind. Veel rampen, veel tegenslagen zijn des vromen lot. Misschien wat erg deprimistisch verwoord, maar zeker naar de maatstaven van deze wereld kunnen we niet mee in de aardse maalstroom. En bijna zouden we met Asaf in Psalm 73 tot slechte conclusies komen. Echter als we letten op het einde van de mensen om ons heen die God niet kennen of niet willen dienen dan blijven er twee dingen over:

Zij zijn ten diepste super ongelukkig
We moeten diep medelijden met hen hebben. Zelfs de rijksten onder hen, zij die succesvol lijken in deze wereld en kunnen doen wat hun hartje begeert. Arm. Geloof je dat? Geloof je dat dat zeker geen clichée is? Die dichter van onze psalm had het goed begrepen. Hij roept zijn volksgenoten op om, net als hij, te hopen, ja intens te wachten op de HEERE. Het te verwachten van Hem. Bij Hem moet je wezen, want bij Hem is vergeving der zonde (probleem 1; voor het eeuwig leven) en bij Hem is verlossing van alle ongerechtigheid, zowel die in mijn hart als die in de wereld om mij heen (probleem 2, voor het tijdelijk leven).

Zij hebben een ziel voor de eeuwigheid te verliezen
De werkelijkheid aan de Avondmaalstafel, waar wij worden opgeroepen om onze harten opwaarts naar Christus in de hemel op te heffen, maakt dat er ook een nader zicht op deze wereld komt. We worden ons weer voluit bewust dat het hier een aflopende zaak is. Dat neemt niet weg dat je best kunt en mag genieten van het leven, want dat is ook een gave van God! Maar… deze maatschappij en heel deze wereld wordt voortgestuwd richting de Jongste Dag. Veel politici beloven van alles en nog wat, maar het is zeer de vraag of zij het kunnen realiseren én of zij dit wel echt voor ons welzijn doen. Prestigeprojecten verzieken onze samenleving al jaren. Belastinggeld speelt geen rol en zorg-patiënten zijn vooral een kostenpost aan het worden, nietwaar?
De dichter van Psalm 130 vraagt zich niet af wat zijn lied daadwerkelijk voor effect zal hebben; hij zingt, omdat hij moet. Zijn volksgenoten hebben een ziel te verliezen, zelfs al zijn zij kinderen van Abraham! En jij? Wat is jouw geluid in deze wereld? Zing jij ook: "Kom, wacht met ons en hoop als wij"?