Al deze mensen zijn door hun geloof een voorbeeld voor ons. Toch hebben zij geen van allen de belofte van God werkelijkheid zien worden. Want God had een beter plan, waardoor zij tegelijk met ons volmaakt gemaakt zouden worden.
Hebreeën 11 : 39-40
Zit daar in die laatste woorden toch een bepaalde ruimte in voor het Joodse volk, wat betreft de weg waarlangs zij zullen zalig worden? Laten we eerlijk zijn: dit zijn merkwaardige woorden, een beter plan waardoor (of zodat) ze “zonder ons niet volmaakt zouden worden” (SV).
De gelovigen uit het Oude Testament hebben Jezus niet gezien, leefden en stierven vóórdat Hij het offer voor hun zonden kon brengen. Hoe werden zij dan zalig? Op voorhand? Als een soort tegoedbon? Of moesten zij na hun dood nog een tijd in een soort wachtkamer wachten tot Jezus opstond uit de dood?
De Kanttekeningen houden het naar mijn gevoel erg vaag: “was de volmaaktheid al tijdens het Oude Testament geweest, zo zou het Nieuwe niet nodig zijn geweest, en zij zouden hun volmaking uit een andere oorzaak hebben gehad dan wij. Zonder ons kan dan bekwamelijk genomen worden voor door een andere oorzaak dan wij.” Ze lijken bang voor die mogelijkheid!
Maar er is nog iets anders: deze gelovigen zijn een voorbeeld voor ons, want zij hebben die belofte (Jezus Christus) niet verkregen (in vervulling zien gaan), maar ze geloofden God tóch op Zijn woord! En dat neemt God in positieve zin hoog op. Hem blind op Zijn woord geloven, vertrouwen dwars tegen het ogenschijnlijke tegendeel in, beloont Hij groots!
Het geloof is toch een gave van Hemzelf? Dan beloont Hij niet mijn geloof maar Zijn eigen werk? Ja, precies! Maar zo voelt het niet! Geloof is geen chip die God in je hart klikt en dan word je als een robot geupdate of geupgrade. Geloof gaat dwars door je ziel, je gevoel. Elke vezel van je bestaan is ermee gemoeid. Dat voel je, dat ervaar je, dat merk je.
Ik vind het wat te simpel gezegd als mensen het geloof van het gevoel willen loskoppelen. Dat was bij Abraham, om maar iemand te noemen, ook niet zo. Hij liep klem met de belofte. Of David… hij vreesde vandaag of morgen nog door het zwaard van Saul te sneuvelen. En wat gebeurde er in zijn gevoel, toen hij hals-over-kop Jeruzalem moest verlaten, op de vlucht voor zijn zoon Absalom?
Blij zijn met een belofte, die niet in vervulling lijkt te gaan… is dat geen dode mus? Als je zonder geloof kijkt komt dat inderdaad zo over. Maar daarom is ook in het vertrouwen elke vezel van je ziel erbij betrokken; je klampt je krampachtig aan God vast: “U hebt het toch beloofd? Hoe moet dat nu?” Dat is geen ongeloof, maar de bede om rust in je onstuimig hart. Jezus moet ook in mijn gevoel geen dode mus worden, maar een levende realiteit blijven! zijn u
Geen opmerkingen:
Een reactie posten