Het summum van negeren, met de juiste focus

Daarbij moeten we alleen op Jezus letten, want Hij is onze Leider. Hij wijst ons de weg en gaat voor ons uit. Hij is ons voorbeeld in het geloof. Hij verdroeg de dood aan het kruis en alle schande, omdat Hij wist hoe blij Hij daarna zou zijn. Nu zit Hij naast God op de troon.
Hebreeën 12 : 2

De StatenVertaling spreekt over Jezus Die “het kruis heeft verdragen en schande veracht”! Dat wat jou veracht, verachten. Trotseren wat jou kleineert. Negeren wat jou negeert en door verklaren wat jou doodverklaart. Het lijkt geweld tegen geweld, maar het gaat dieper! Beter nog: het gaat hoger!

We leren elkaar prioriteiten te stellen. Wat het belangrijkste is moet je ook als eerste aandacht geven. Wat het eerste af moet, moet je ook het eerste oppakken of aanpakken. Dat is hoe je je lijstje zorgvuldig kan afwerken.

Wel, houd dat beeld even vast. In het geloofsleven gaat het eigenlijk ook zo. Jezus leert ons om eerst het Koninkrijk van God te zoeken en al het andere zal je worden toegeworpen. Geestelijk gezien is dat dus prioriteiten stellen. Zover kunnen we de Bijbel nog wel volgen. Maar nu gaat het om verdrukking: ook dan moet je, wat prioriteit verdient, ook prioriteit geven! Hoe doe je dat?

Paulus vergelijkt het leven van het geloof met een wedstrijd. Topsporters leren om prioriteiten te stellen en alles op te geven, dat om aandacht zeurt, ten gunste van hun prestaties. Alle aandacht en energie moet in de training en straks ook de ­wedstrijd worden gestoken. Want als je je laat afleiden zul je nooit de finish op tijd halen, laat staan de eerste prijs behalen!

Nu zit er aan dat beeld een enorm gevaar. Dat is: dat je gaat denken dat er maar eentje de eerste kan zijn en dat jouw prestaties ertoe doen om zalig te worden. We moeten van een paar cliché-fouten af. Ten eerste: wie tot geloof komt, is reeds winnaar in Christus. Het gaat hier niet om ‘tot geloof komen’, maar om ‘volhouden ondanks de verleiding om de moed te laten varen’. Schade loop je niet op door schande, maar door afleidingen, vérleidingen!

In het gewone leven kan het voorkomen dat je in de ‘overleef-modus’ komt. Dat is een houding, waarin je je niet meer afvraagt wat de economische en voordeligste manier van leven is, maar je akkert door om het pijnlijke simpelweg achter je te laten.

Nou, dáár zet Paulus ons niet toe aan. We moeten op Jezus zien, omdat Hij de juiste prioriteit stelde: de heerlijkheid bij Zijn Vader, die écht helemaal opweegt tegen de schande die Hij moest lijden. Negeer de beschadigingen, acht de schande niets waard en focus je op Gods heerlijkheid als de hoogste en meest werkelijke realiteit!

Geeft God je met Jezus een dode mus?

Al deze mensen zijn door hun geloof een voorbeeld voor ons. Toch hebben zij geen van allen de belofte van God werkelijkheid zien worden. Want God had een beter plan, waardoor zij tegelijk met ons volmaakt gemaakt zouden worden.
Hebreeën 11 : 39-40

Zit daar in die laatste woorden toch een bepaalde ruimte in voor het Joodse volk, wat betreft de weg waarlangs zij zullen zalig worden? Laten we eerlijk zijn: dit zijn merkwaardige woorden, een beter plan waardoor (of zodat) ze “zonder ons niet volmaakt zouden worden” (SV).

De gelovigen uit het Oude Testament hebben Jezus niet gezien, leefden en stierven vóórdat Hij het offer voor hun zonden kon brengen. Hoe werden zij dan zalig? Op voorhand? Als een soort tegoedbon? Of moesten zij na hun dood nog een tijd in een soort wachtkamer wachten tot Jezus opstond uit de dood?

De Kanttekeningen houden het naar mijn gevoel erg vaag: “was de volmaaktheid al tijdens het Oude Testament geweest, zo zou het Nieuwe niet nodig zijn geweest, en zij zouden hun volmaking uit een andere oorzaak hebben gehad dan wij. Zonder ons kan dan bekwamelijk genomen worden voor door een andere oorzaak dan wij.” Ze lijken bang voor die mogelijkheid!

Maar er is nog iets anders: deze gelovigen zijn een voorbeeld voor ons, want zij hebben die belofte (Jezus Christus) niet verkregen (in vervulling zien gaan), maar ze geloofden God tóch op Zijn woord! En dat neemt God in positieve zin hoog op. Hem blind op Zijn woord geloven, vertrouwen dwars tegen het ogenschijnlijke tegendeel in, beloont Hij groots!

Het geloof is toch een gave van Hemzelf? Dan beloont Hij niet mijn geloof maar Zijn eigen werk? Ja, precies! Maar zo voelt het niet! Geloof is geen chip die God in je hart klikt en dan word je als een robot geupdate of geupgrade. Geloof gaat dwars door je ziel, je gevoel. Elke vezel van je bestaan is ermee gemoeid. Dat voel je, dat ervaar je, dat merk je.

Ik vind het wat te simpel gezegd als mensen het geloof van het gevoel willen loskoppelen. Dat was bij Abraham, om maar iemand te noemen, ook niet zo. Hij liep klem met de belofte. Of David… hij vreesde vandaag of morgen nog door het zwaard van Saul te sneuvelen. En wat gebeurde er in zijn gevoel, toen hij hals-over-kop Jeruzalem moest verlaten, op de vlucht voor zijn zoon Absalom?

Blij zijn met een belofte, die niet in vervulling lijkt te gaan… is dat geen dode mus? Als je zonder geloof kijkt komt dat inderdaad zo over. Maar daarom is ook in het vertrouwen elke vezel van je ziel erbij betrokken; je klampt je krampachtig aan God vast: “U hebt het toch beloofd? Hoe moet dat nu?” Dat is geen ongeloof, maar de bede om rust in je onstuimig hart. Jezus moet ook in mijn gevoel geen dode mus worden, maar een levende realiteit blijven! zijn u

Wat ben je waard mét Jezus?

Anderen zijn uitgescholden en geslagen, geboeid en gevangen gezet. Ze zijn doodgegooid met stenen, gemarteld, doorgezaagd, onthoofd. Ze hebben rondgezworven in schapenvachten en geitenvellen, hebben honger en dorst geleden, zijn vervolgd en mishandeld. Maar het deed hun niets…
Hebreeën 11 : 36-38a

Zomaar een greep uit het Hebreeën 11, dat zo hooggestemd begon over het geloof van ‘geloofshelden’. We waren zo benieuwd over hoe ze dat deden, niet? Deze keerzijde is er helaas ook. Jezus volgen is niet de powervrouw of superman uithangen in het geloof, maar dat is Zijn smaadheid dragen.

Al die dingen hebben echt wel impact op je! Het is niet zo dat dat alles je niet meer raakt als je gelooft. Daarom is de vertaling van de Basisbijbel niet zo gelukkig: “Maar het deed hun niets…”

In de SV staat: “(Welker de wereld niet waardig was)”. Wat betekent dat in duidelijk Nederlands? Betekent dat dat de wereld voor hen niets waard was? Nou, niet niets… Ze gingen inderdaad niet op in de wereld van hun dagen. Maar het betekent iets anders. De HSV vertaalt het met “De wereld was hen niet waard.” Dat klinkt arrogant, toch?

Waren de mensen van de wereld te min voor hen? Daar kom ik later op terug. Wat het betekent is dit: in de ogen van de mensen van de wereld stelden deze Christenen niets voor. Wat een sukkels, om zo bewust voor een leven in verdrukking te kiezen! Dat hoeft toch niet? Nou, deze mensen hadden verder leren kijken!

Sterker nog, lees de Kanttekeningen: “De wereldse mensen hielden zulke gelovigen voor een uitvaagsel der wereld, maar de apostel getuigt daarentegen dat de wereld hun niet waardig was, en dat daarom God hen als buiten het gezelschap der wereld onderhield; zoals David lang in de wildernissen dwaalde, en Elia tijdens de vervolging onder koning Achab; en ook die honderd profeten die door Obadja in de spelonken verborgen waren, werden onderhouden.”

Juist door die hoek van de klappen te kiezen, waren ze beter af, want God was aan hun zijde! Die profeten kenden Jezus nog niet en ook Elia en David geloofden nog niet concreet in Jezus, zoals wij Hem kennen. Maar toch was Hij de vervulling van hun geloofsverwachting. En wat zij nog niet wisten: deze Jezus ging een nóg diepere weg, maar juist omdat Hij getrouw was heeft God Hem een naam gegeven vér boven alle namen, zodat wij ons in Hem verlustigen.

Het is niet arrogant als je stelt dat de wereld jou niet waard is. De wereld is jouw aanbidding, tijd en aanzien niet waard. Dat betekent niet dat je geen boodschap aan die mensen hebt; integendeel! Je hebt juist dé boodschap voor hen: het Evangelie. Maar de wereld heeft jouw hart niet; dat hart is wel iets, ja Iemand, beters waard: Christus!

Verspil geen tijd, maar vertrouw God!

En wie moet ik verder nog opnoemen? Want ik zou tijd tekort komen als ik zou gaan vertellen van Gideon, Barak, Simson, Jefta, David, Samuel en de profeten.
Hebreeën 11 : 32

Toen ik de tekst in de SV las bleef er een vraag hangen. Dit staat er: “En wat zal ik nog meer zeggen? Want de tijd zal mij ontbreken, zou ik verhalen van Gideon, een Barak, en Simson, en Jefta, en David, en Samuël, en de profeten…?” Waarom doet Paulus dat niet? Hij kan zo schitterend vertellen! En waarom zegt hij dat het hem aan tijd zou ontbreken?

Het is zeker waar dat Paulus gepassioneerd en ook onderlegd lijnen kan trekken vanuit het Oude naar het Nieuwe Testament. Hij kan heel goed ‘typen van Christus’ aanwijzen in het Oude Testament.

Zou hij het dan vooral veel van het zelfde vinden? Zonde van zijn tijd? Waarom ontbreekt hem die tijd? Het lijkt alsof hij haast krijgt. Natuurlijk is hij druk om via zijn brieven gemeenten bij te staan. Maar er is meer. Paulus is gedisciplineerd en gaat economisch met zijn tijd om. Daarbij: hij is ook niet van het ‘voorkauwen’. Ga het maar ervaren met de kennis die je aan boord hebt. Lees het maar zelf en ervaar het! Dat is de beste lesmethode in het geloof.

Natuurlijk zijn er lijnen te trekken vanuit Gideon, Barak, Simson etc. Natuurlijk kun je grasduining in de profetieën van Jesaja, Habakuk of Amos om te zien hoe zij met hun geloof omgingen. Maar ten diepste gaat het daar niet om. Het gaat hier niet om het geloof, maar om de verwachting op Gods beloften!

Geloven in het Oude Testament was vertrouwen dat God doet wat Hij belooft! Juist als het zo moeilijk of onwaarschijnlijk lijkt. Juist dán komt het erop aan. Voor de nieuwtestamentische gemeente is het net zo!

Eén wil ik eruit lichten, omdat ds. René van Loon dat als een Paulus zo prachtig onderstreepte tijdens een lezing in Schoonhoven. “Wat staat er over het geloof van Jozef? Door het geloof hield hij het uit op weg naar Egypte? Door het geloof weerstond hij de verleidingen van Potiféra? Door het geloof bleef hij hopen nog eens uit de gevangenis te komen? Nee, het waren allemaal geloofszaken, maar dít wordt er slechts genoemd: Doordat Jozef God geloofde, heeft hij aan het einde van zijn leven gesproken over het vertrek van het volk Israël uit Egypte. En hij gaf opdracht wat de mensen dan met zijn lichaam moesten doen. Zijn graf was voor de Joden een monument tegen het settelen in Egypte en een stimulans om het vol te houden als het zwaar zou worden: God dóet wat Hij belooft!”
Wat wij willen doen voor God of Jezus vinden wij een bewijs van ons geloof. Maar Paulus zegt: “Nee, het onverkort vasthouden aan de waarachtigheid van Gods beloften in Jezus, dát is pas geloof!”